سلام

حالتون خوبه؟ من خوبم.

می خواهم برایتان از کتاب هایی که می خوانم و بامزه و آموزنده است بگویم. مثل کیتی دختر آتیش پاره*. (بقیه کتاب ها را در آخر متن می گویم)

کیتی اخلاق های بدی داشت که سعی می کرد آن ها را درست کند.

نباید هی بگیم من نمی خواهم، چیزامونو گم کنیم،

الکی بگیم تو قول دادی، همش بگیم آخه چرا من. باید هرکاری بزرگترا می گن انجام بدیم.

 الکی از هرچی که می بینیم بترسیم. نباید همین طور بگیم ای کاش. همه چی که نمیشه به میل ما پیش بره . باید فکر کنیم چی کار کنیم. نباید همین طور الکی بگیم حوصله ام سر رفته . باید فکر کنیم ببینی:‏ آیا واقعا تقصیر من هست یا نه . نباید همین طوری بگوییم تقصیر من نیست.

راستی این از همه مهمتره :‏نباید بگیم این منصفانه نیست . نباید فقط به نظر ما چیزی منصفانه باشد یا نباشدو باید بیشتری ها بگویند که چیزی منصفانه هست یا نه. نباید فکر کنیم اگر کارها طوری که ما می خواهیم ردیف نمی شود و پیش نمی رود ،‏پس منصفانه نیست.  

اخلاق های بد کیتی:‏ من نمی خواهم. منصفانه نیست. من نمی توانم پیدایش کنم. اما تو قول داده بودی. آخه چرا نه. من می ترسم. ای کاش. ولی چرا من. حوصله ام سررفته. من از خیلی چیزا سردر نمیارم. تقصیر من نیست. خب که چی.

اخلاق های خوب کیتی:‏ فکرای بکری می کرد. دوستان خیلی زیادی داشت.

* گودون و گاستون . خرسی به نام پدینگتون و پی پی جوراب بلند